Halil ve Oslo, Östkant’lı diğer muhteşem gençler

Henüz 21 yaşında olan Halil Kara, Cuma günü Oslo'da, Prinsdal'da öldürüldü. 14 Ocak 2020 Salı akşamı saat 17.00'de Söndre Nordstrand Cami’sindeki cenaze töreni için arkadaşları ve ailesi bir araya gelip Halil’le vedalaştılar.

Halil'i de ailesini de tanımamakla beraber, gencecik bir insanı bu kadar acımasız bir şekilde kaybetmek o kadar acıydı ki, onu anmak ve ailesine desteğimi göstermek için törene katılmaya karar verdim. Bir camide "normal" bir cenaze törenine gideceğimi sanıyordum, ancak saat beşe doğru Mortensrud'daki metrodan çıktığım an bunun pek de normal bir tören olmayacağını anladım. Caminin yerini bulmak için Google Haritalar'da arama yapmak zorunda olmadığım ortaya çıktı. Birileri slogan atıyordu; sesleri takip ederek camiye ulaştım.

Sonradan toplam 2 500 kişi olduğunu gazetede okuduğum katılımcılardan yüzlerce genç caminin etrafında toplanmış, hep bir ağızdan "allahu ekber" diye bağırıyorlardı. Müslümanlar tarafından günlük konuşmada, dua ederken, büyük olaylarda veya umutsuzluğa düşüldüğünde sıklıkla kullanılan ve Arapça “Allah büyüktür!” anlamına gelen bu ifade, ne yazık ki, 2005 yılında Paris'teki Bataclan konser salonunu bastıklarında yaptıkları gibi teröristler tarafından da kullanılıyor. Bu nedenle, o sırada caminin yakınından geçen Norveçliler korkmuş bile olabilirler.

Oysa gençler mutsuzdu, çaresizdi. İnanamıyorlardı. Ne Oslo'da böyle bir cinayet olabileceğine inanabiliyorlardı, ne de iyi kalpli arkadaşları Halil'i birinin öldürebileceğine. Sanıyorum bazıları failin kim olduğunu biliyordu ancak söylemek istemiyordu. Dolayısıyla gençlerin hoşnutsuzluğunu ve hayal kırıklıklarını hissedebiliyordum, ama bunun arkasında bir arkadaş kaybetmekten öte bir şey olup olmadığını bilemiyordum.

Dua başladığında, gençler sessizce içeri girdi. Dua tamamlandığında yine sessizce Halil'in yattığı tabutun etrafında yürüdüler, tabuta dokundular ve sessizce tekrar dışarı çıktılar. Yüzlerce genç vardı, bu yüzden veda uzun sürdü. Artık bağırmıyorlardı; üzgün ve saygılı bir sessizlik içindeydiler. Omuz omuza duruyorlardı; iri yarı, güçlü gençler çocuk gibi birbirlerine sarılıyor, bazıları da ağlıyordu. Acılarını, dayanışma duygusu ile birlikte sanki biraz daha kolay taşıyorlardı.

Konuştuğum gençlerden biri, 17 yaşında bir Afgan göçmeniydi. Norveç'e geleli sadece beş yıl olmuştu ama mükemmel Norveççe konuşuyordu. "Elektro" okuduğunu, Björnholdt okulundaki öğretmenlerin ve öğrencilerin ne kadar harika olduklarını anlattı. Ancak çıraklık alamamak, staj yeri bulamamaktan endişeliydi. Yine de iyimserdi. Birbirimize telefon numaralarımızı verdik. Üç yıl kadar sonra, okulunu ve stajını bitirip ilk işine başladığında beni arayacak, onun ilk müşterisi olacaktım! "Halil'in çok iyi biri olduğunu söylüyor herkes. Öldürüldüğü için çok üzgünüm," dedi. O da diğerleri de birbirlerinden destek buluyorlardı.

Gençlerin gördüğüm davranışları, Müslüman gençler konusundaki her türlü yargıyı yıkacak nitelikteydi. Çaresizlik ve hayal kırıklığı içinde olmak için her türlü nedenleri olmasına rağmen, son derece olgun davranıyorlardı. Biz de toplum olarak onlara ihtiyaç duydukları özeni göstermeli, ayrımcılık ve ırkçılıkla aktif bir şekilde mücadele ederek onlara fırsat eşitliği sağlamalı ve eğitimleri için şart olan staj yerleri bulmak gibi görevlerimizi yerine getirmeliyiz.

Suç işlemek büyük bir toplumsal sorundur. Kaybettiğimiz bir genç, kaybetmememiz gereken bir gençtir! Polis’e suçla mücadele için gerekli kaynakları da sağlamamız gerekir.

Umarım Polis Halil’in öldürülmesinin arkasındaki gerçekleri kısa zamanda aydınlatır, biz de Norveç toplumu olarak genç kardeşimiz Halil’in ölümünden gerekli dersleri çıkarabiliriz.