Cüneyt'e şimdi kaygısız sonsuzluklar, bize ise onsuz ama onun gibi yaşamaya calışmak düşüyor

Duruyorum. Nasıl yani? Cüneyt ölmezdi ki... diye afallıyorum. Sonra, ölmedi ki zaten diye bir yanılsama içinde buluyorum kendimi. Cüneyt gülerek beliriyor omuz başımda. Bir ara gerçek bu sanıyorum. Böyle bir ölmezdi, bir ölmedi, bir öldü diye gerçekten düşe, düşten gerçeğe savruluyorum.

Biraz borçlu hissediyorum kendimi - hep almışım, hiç verememişim gibi. Tartışmalarımızı bitirememişiz gibi. Kendini noktaları birleştirilecek bir bulmaca kadar dağılmış hisseden dostumu yeterince teselli edememişim gibi. Çektiklerini daha çok anlamalıymışım, anlamamışım gibi. Ondan yeteri kadar öğrenememişim gibi. Kocaman vücudunda kolunun altına yeterince sığınamamışım gibi. "Emek vererek demokrasi" kitabımın Facebook sayfasını beğenince ne kadar mutlu olduğumu söyleyemedim, teşekkür de edemedim diye.

Bir oyun oynuyorduk vaktiyle. Oyunu o kazanmıştı. O zaman kendisine ödül olarak Berlin kentinin altın anahtarını sunmuştum. “Anahtarın Potsdam'daki Kaygısız Sarayı’nın kapısını açtığını da öğrenmiş bulunuyorum ki, bu, senin üzüm ve incirleri toplaya toplaya saraya çıktıktan sonra nefis bir smoothie eşliğinde soluklanabileceğinin de müjdecisi, Cüneyt'cigim” diye yazmıştım ona. Bir eğlenceli insandı ki!

Şimdi sana kaygısız sonsuzluklar düşüyor, sevgili Cüneyt. Bize ise sensiz ama senin gibi verecen ve senin kadar haksizliklara karşı ve adalet icin yaşamaya çalışmak!